دعای روز سیزدهم ماه رمضان + دانلود صوت دعا

دعای روز سیزدهم ماه رمضان + دانلود صوت دعا

دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ طَهّرنی فیهِ من الدَنَسِ والأقْذارِ وصَبّرنی فیهِ علی کائِناتِ الأقْدارِ ووَفّقْنی فیهِ للتّقی وصُحْبهِ الأبْرارِ بِعَوْنِکَ یا قُرّهَ عیْنِ المَساکین

خدایا، مرا در این ماه از آلودگی ها و ناپاکی ها پاکیزه ام کن و بر شدنی های مورد تقدیرت شکیبایم گردان

و به پرهیزگاری و هم نشینی با نیکان توفیقم ده، به یاری ات ای روشنی چشم مستمندان.

---

قال الباقر علیه السلام

لا صیام لمن عصى الامام و لا صیام لعبد ابق حتى یرجع و لا صیام لامراه ناشزه حتى تتوب و لاصیام لولد عاق حتى یبر.

امام باقر علیه السلام فرمود:

روزه این افراد کامل نیست:

۱ – کسى که امام را نافرمانى کند.

۲ – بنده فرارى تا زمانى که برگردد.

۳ – زنى که اطاعت‏ شوهر نکرده تا اینکه توبه کند.

۴ – فرزندى که نافرمان شده تا اینکه فرمانبردار شود.

بحار الانوار ج ۹۳، ص ۲۹۵.

---

حکایتی پیرامون ماه رمضان

شب قدر، شب ارتباط با خدا

جمعیت از خود بیخود شده است. چراغ ها خاموش است.

در تاریکی صدای گریه و ناله از هر سو برمی خیزد. انگار اینها همان انسان هایی نیستند

که ساعتی پیش در کوچه و خیابان راه می رفتند از بقالی و لبنیاتی و نانوایی خرید می کردند، گاهی بر هم اخم می کردند و از یکدیگر دلگیر می شدند.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

پیش خود هزار جور حساب و کتاب داشتند. انگار اینها از یک سیاره دیگر آمده اند،

از سیاره عشق و دوستی; از سیاره دلهای نرم و آماده.

از سیاره ای که در آن کسی به فکر مزه خورشتی که با نان فردا شب خواهد خورد نیست.

آنجا دیگر کسی به فکر بزرگی و کوچگی خانه، زیبایی و زرق و برق اتومبیل و لباس، تفاخر و رفاه و دنیاطلبی نیست.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

اینها از کجا آمده اند که این طور ضجه می زنند. این گونه از خود بیخود می شوند.

شانه به شانه هم می نشینند و تکان های شانه یکدیگر را حس می کنند.

اینها از کجا آمده اند که فضای خاموش مصلی را با امواج آسمانی و عرشی خود به فضایی سرشار از نفس فرشتگان تبدیل کرده است.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

صدای آرام بخش مجری مراسم، فریادها را به سکوت مبدل می کند: گوش کن امشب فرض کن اینجا تنهایی، فرض کن هیچ کس جز تو نیست. تنهای تنها. فرض کن در تنهایی قبر و در تاریکی قبر به خودت آمدی، یک عمر معصیت کردن، یک عمر خلاف اوامر الهی رفتار کردن، یک عمر جواب محبت های او را با بی اعتنایی دادن تمام شده است. حالا آوردنت اینجا در آرامگاه ابدی، جایی که هیچ برگشتی نیست، هیچ فریادرسی نیست. جایی که توهستی و نتیجه اعمال تو که به صورت مار و مور و عقرب به جانت می افتد. این تاریکی، همان تاریکی شب قبر است.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

فکر کن که عذاب های الهی در راه هستند. تو را به جان علی علیه السلام که امشب فرقش در محراب شکافته می شود! این محیط را فراموش کن. حالا یک نفر از تو می پرسد شب های قدر چه کردی؟ از شب های قدر چه توشه ای برداشتی؟ وقتی درهای رحمت به رویت باز بود، چرا استفاده نکردی؟ خدایا من امشب آمده ام که بگویم اشتباه کردم. آمده ام بگویم نفهمیدم، نمی خواستم با توی مهربان، مخالفت کنم. خدایا اگر قرار است امشب مرا نیامرزی، همین الان مرا از دنیا ببر. حالا قرآن ها را روی سر بگیرید. قرآن خیلی عزیزه. قرآن را روی سرهای خود بگیرید و در تاریکی قبر فریاد بزنید: الهی بک یا الله…

حکایتی پیرامون ماه رمضان

صدای جمعیت یک بار دیگر اوج می گیرد هیچ کس حال خود را نمی فهمد. هیچ کس به فکر وضع ظاهری خود نیست. گویا در این جمعیت هر کس در خلوت خود ناله می کند; گویی هر کس از بدی اعمال خود ضجه می زند.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

این جمله را هم گوش کن: تو را به جان آقایی که مرغابی های خانه دخترش هم برای او اشک می ریختند، گوش کن. می خواهم در همین حالی که داری یک دعا بخوانم. خدایا اگر امشب در سرنوشت یکساله ما مقدر کردی که این آخرین شب قدری باشد که آن را درک می کنیم، خدایا کاری کن که امشب، شب آمرزش ما باشد. شب بخشیده شدن گناهان ما باشد.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

صدای آمیخته با گریه مداح در میان فریادهای حاضران گم می شود. مراسم شب نوزدهم پایان یافته است. چراغ ها روشن می شود، چهره ها هنوز اشک آلود است. جمعیت به آرامی از فضای مصلی خارج می شوند.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

برای گفت وگو جوان هجده ساله ای را انتخاب می کنم که با شلوار لی و بلوز نوشته داری که بر تن دارد،

کاملا شبیه جوان های امروزی است ; همان ها که بعضی ها اصلا انتظار دیدنشان را در چنین جاهایی ندارند.

او را از وقتی که با ناله های دلخراشش، در تاریکی مصلی بر سر و رو خود می زد، نشانه کرده بودم.

چند قدمی به دنبالش می روم کاملا از فضای مصلی خارج شدیم.

دو سه قدم در کنارش برمی دارم و هنگامی که توجهش جلب می شود، می گویم:

– قبول باشه، مراسم با حالی بود.

حکایتی پیرامون ماه رمضان

– سری تکان می دهد، به علامت تایید و می خواهد در سکوت،

راهش را ادامه دهد که باز می گویم بچه کدام محله ای؟

با کنجکاوی نگاهم می کند، نگاهش آن چنان نافذ است

که بیش از آن نمی توانم مقاومت کنم و ناگهان ماجرای تهیه گزارش را می گویم.

با تعجب گوش می کند. مثل این که اولین باری است که در چنین موقعیتی قرار می گیرد.

شاید هم اصلا انتظارش را نداشته که در چنین جایی مورد نظرخواهی قرار بگیرد.

اما هرچه هست، انگار با خودش کنار می آید که چند کلمه ای از احساسش در شب قدر صحبت کند:

حکایتی پیرامون ماه رمضان

«امشب چشم من به روی چیزهایی باز شد که پیش از این نمی دیدم،

اگر هم جسته و گریخته، گاهی کسی در این مورد حرفی می زد، برایم خیلی مهم نبود.

اما حالا حس می کنم سبک شده ام، حس می کنم پاک شده ام، حالا من هم می توانم او را صدا بزنم.»